By Rumi

I am free from all temptations, life is a burden, death is a burden
Alive or dead my hometown is none but the serene land of god’s grace
Oh the eternal king and sultan, set me free from all rhythms
Dum dadada dum, Dum dadada dum, Dum dadada dum is killing me
All the ironies and all the rhymes let them be washed off by the flood
It’s all a skin, It’s all a skin, something worthy of just the poet’s mind
Silence is my core, it’s the veil that conceals my hidden virtue
All the fears and expectations, vanish when one chooses the silence
He won’t grant me that treasure, not before I’m in ruins from his wine
He won’t bestow upon me his charity, not before I am drowned in his flood
The preacher knows not the sweetness in silence
The dry knows not the one who is soaked
I throw my hands in the air like the trees, like the moon I whirl and I twirl
My whirl and twirl colored with the soil, It is still clearer than the whirl of the skies
I am not a man of words and discourse, I am a mirror, I am a mirror
Open your eyes instead of your ears and your will see what is in my heart
This woolen cloak that is all I own, I will not refuse you my friend,
The donations I receive from the king, it will be half mine and half yours
Oh singing mystic sing me a song, I will promise to pray for you,
when I am all cheerful and drunk, At the time of the morning prayers
I throw my hands in the air like the trees, like the moon I whirl and I twirl
My whirl and twirl colored with the soil, it is still clearer than the whirl of the skies
I am free from all temptations, life is a burden, death is a burden
Alive or dead my hometown is none but the serene land of god’s grace
Oh the eternal king and sultan, set me free from all rhythms
Dum dada dum, Dum dada dum, Dum dada dum is killing me

ترلللا (مولانا)

رَستم از این نَفْس و هوا، زنده بلا مُرده بلا
زنده و مُرده وطنم نیست بجز فضل خدا
رَستم از این بیت و غزل، ای شَه و سلطان ازل
مُفتَعِلُن مفتعلن مفتعلن کشت مرا
قافیه و مَغلَطه را گو همه سیلاب ببَر
پوست بوَد پوست بوَد درخور مغزِ شُعرا
ای خَمُشی مغزِ منی پرده‌ی آن نَغزِ منی
کم‌تر فضل خمشی کِش نبوَد خوف و رَجا
تا که خرابم نکند کِی دهد آن گنج به من
تا که به سیلم ندهد کِی کِشدم بحرِ عَطا
مردِ سخن را چه خبر از خَمُشی همچو شِکر
خشک چه داند چه بوَد تَرلَلَلا ترلللا
دست فشانم چو شَجَر، چرخ زنان همچو قمر
چرخِ من از رنگ زمین پاک‌تر از چرخِ سما
آینه‌ام آینه‌ام، مرد مقالات نِی‌ام
دیده شود حالِ من ار چشم شود گوش شما
دَلق من و خرقه من از تو دریغی نبود
و آنک ز سلطان رسدم نیم مرا نیم تو را
عارف گوینده بگو تا که دعای تو کنم
چونک خوش و مست شوم هر سحری وقت دعا
دست فشانم چو شَجَر، چرخ زنان همچو قمر
چرخِ من از رنگ زمین پاک‌تر از چرخ سما
رَستم از این نَفْس و هوا، زنده بلا مُرده بلا
زنده و مُرده وطنم نیست بجز فضل خدا
رَستم از این بیت و غزل، ای شه و سلطان ازل
مُفتَعِلُن مفتعلن مفتعلن کشت مرا